Tortuguero

Het heeft de hele nacht geregend. En flink ook. Om 06.45 uur worden we door onze buren, Catalanen, gewekt. Om 07.00 loopt onze wekker af en om 07.15 uur zitten we aan het ontbijt. Het is inmiddels droog. We zijn de laatsten van de Djoser groep. De Fokkertjes liggen nog te ronken. Het ontbijt valt tegen.

Na het ontbijt gaan we rubber laarzen uitzoeken. Er staat namelijk een wandeling door de jungle van Tortuguero op het programma. Het valt niet mee om passende boots te vinden want de rest van de groep is ons voor geweest. Uiteindelijk slagen we toch. Nog even op de veranda gelezen en om 08.50 uur bij de steiger verzamelen. 16 personen (inclusief Maarten) gaan de jungle tocht maken.  De Fokkertjes slapen uit en de greenery gaat naar het zwembad. De zon schijnt en de lucht is blauw!
De gids wil de groep splitsen in 14 en 2. De boot zou te klein zijn. We weigeren en Maarten weet te regelen dat we bij elkaar kunnen blijven. Na een goed kwartier varen bereiken we met 20 minuten vertragen het startpunt van de tocht. Onze gids, Franklin, vertelt in Rasta-amerikaans,  wat we wel en niet moeten doen. Op het strand zoeken we allemaal een wandelstok en om 09.45 uur begint de wandeling. Na 5 minuten lopen we al in de blubber.
Het is prachtig maar nat en glad. De wandelstok is mijn ‘amigo’. Zeker als we gaan klimmen. Franklin doet zijn best maar is nauwelijks te verstaan. We klimmen flink en Marcia maakt een billen schuiver. De modder besmeurt onze broeken. Rond 11.00 uur bereiken we een prachtige ‘scenic view’. We zien twee Toekans.
We kunnen nog hoger. Marcel, Wilma en Carla besluiten om te wachten en gaan niet mee. Klimmend, glibberend en schuivend bereiken we ons doel. We hebben een prachtig uitzicht maar het is bloedheet en we staan in de volle zon (˚45 C). Onderweg hebben we o.a. gifkikkertjes en reusachtige mieren gezien.
Dan begint de afdaling. We lopen op kop achter Franklin, die ons goede adviezen geeft hoe we moeten ‘stappen’. Onderweg haken Marcel, Wilma en Carla aan en we zijn weer compleet.
Het afdalen valt soms niet mee. Jan met de pet geeft aan hoe je moet ‘textielbremzen’. Het laatste stuk nemen we een andere route en het wordt moerassig. José en ik zakken tot  boven de laarsrand in de blub. Carla is recordhoudster en zakt tot 10 cm boven de knieën in de prut. Haar Jantje moet haar bevrijden. Na 2 uur en 20 minuten zweten, genieten en afzien bereiken we het eindpunt van deze zware tocht.
We zien er uit om op te schieten, spoelen de laarzen af in de Caribische zee en stappen in de boot die ons naar de lodge zal brengen. Hier aangekomen verschonen we ons snel, brengen de laarzen terug om in het restaurant twee Imperiallekes te bestellen. Ondanks het feit dat we samen 1,5 liter water op hebben, stikken we de moord van de dorst.
De excursie naar de vlindertuin die Ruth, Maarten, Erik, Marcia, Gertjan en Angelique aansluitend op de wandeling wilden maken, blijkt een flop. $10 p.p. voor een kwartiertje vlinders kijken is wel erg veel.
Deze excursie is dus afgeblazen. In het restaurant zien we hoe Costa Rica met 2-1 in de 97e minuut via een pénal de WK kwalificatiewedstrijd tegen de USA wint. Goooooooooaal!! 
Vanmiddag lekker op onze veranda geschreven en gelezen. Terwijl ik dit verslag schrijf heeft onze nieuwe buurvrouw een grote beurt gekregen.
We besluiten een siësta te houden. Van 15.00 tot 17.00 uur als een blok geslapen, lekker gedoucht en om 18.00 naar het happy hour. Het diner was wederom voortreffelijk. Nog een uurtje in de petroleumstank bij de boten gezeten. José drinkt een piña colade (het is toch vakantie) en ik cervesa. Om 22.30 uur zeggen we elkaar wel-te-rusten.