Lijiang

Het regent volop. Dat wordt geen fietsen. Toch is iedereen om half 9 beneden. We gaan ontbijten bij Mama Fu en Kees regelt intussen een bus om toch naar Baishai te kunnen gaan. Om 11.00 uur vertrekken we, getooid in poncho’s, naar de bus. Het begint op te klaren.

Met 18 groepsleden gaan we de highlights van de fietsroute doen. Allereerst bezoeken we het Ya Fang Si klooster. Een Tibetaans klooster met een prachtige camelia boom (10 ¥). Als je in Thailand bent geweest stelt dit klooster niets voor.
Vervolgens rijden we naar Baisha en bezoeken we de tempel uit de 14e eeuw met mooie fresco's. 8¥, volgens de folder 5¥, de prijzen schieten hier omhoog.
Dan gaan we naar Dr. Ho. Hij verwelkomt ons hartelijk en we krijgen A4-tjes met kranten knipsels waarin zijn vakmanschap geprezen wordt. José en ik worden allebei behandeld. José voor migraine. Het stellen van de diagnose gebeurt door het betasten, knijpen in de handen, voelen van het voorhoofd. Het recept is een mengsel van allerlei kruiden. 3 x daags, 2 gram met honing opdrinken (thee).

Als ik zeg dat ik last mijn knie heb, roep dr Ho meteen: artritis. Hij betast mijn handen en ik krijg hetzelfde recept als José + een zakje met kruiden dat gemengd moet worden met Ginseng en alcohol. 3 x daags op de zere plek smeren (extern). Bijna iedereen maakt foto’s van ons.Tenslotte rijden we naar een klein dorpje, waar geen toeristen te bekennen waren. Het echte Chinese leven. We wandelen weer naar een tempel. Leuke wandeling door de modder, maar de tempel stelde wederom niet veel voor. Toch was dit het hoogtepunt van de excursie. Om half vier zijn we terug in Lijiang. Snel naar het hotel om te toiletteren en dan naar Mama Fu voor de Lunch. Allebei een club sandwich, José een warme chocomel en ik een Dali bier. Na een uurtje schuift Ruud aan. We kletsen gezellig over vorige vakanties.

Dan schuift Henk ook nog aan. Zijn camera is voor 1050¥ gerepareerd. Zijn telelens wordt voor 400¥ gemaakt. We gaan naar ons hotel om ons op te frissen want om half acht is het weer verzamelen. We gaan naar het Naxi theater. De André van Duin van China vertelt over de geschiedenis van de Naxi muziek.

Alle Chinezen liggen dubbel, wij niet. De muziek is eentonig, het gezang van de vrouwen snerpend en we zijn blij als het afgelopen is. Om half tien stappen we het theater uit, op zoek naar een restaurantje. De tent aan het water heeft Italiaanse gerechten op het menu. Aan het water alleen een Chinese kaart.

We besluiten naast het hotel bij de saxofonist te gaan eten. Om kwart over tien breekt het feest los. Beijing is gekozen als Olympische stad voor de Spelen van 2008. Vuurwerk barst even later los en onze straat is een en al kruitdamp. Om kwart over elf uur zoeken we ons bed op.